-
Артур Клінаў — прадукт дзіўнай эпохі. Асоба з адметных часоў пераходу нацынал-рамантызму ў прыват-капіталізм. Герой свайго рамана. Мастак, фатограф, літаратар, поп-мемуарыст, культурніцкі авантурыст, майстар (сама)рэкламы, фасонны даўншыфтар, анарха-сцэнарыст і (каля)кіношны дызайнер. Прасцей сказаць, дзе яго (пакуль) не было. Вось хто ведае пра кніжкі амаль ўсё. Ці, прынамсі, заўжды гатовы выказацца. Слухаць гэта (часам) цікава. А як ставіцца да пачутага — вырашайце ўжо самі.
-
Беларускасць можа быць рознай — правінцыйнай, калгаснай, траўматычнай альбо гераічнай. У выпадку Сашы Філіпенкі маем досвед беларускай транзітыўнасці. Філіпенка — літаратурны намад, блукаючая еўразорка, літаратурны Індыяна Джонс у пошуках экзістэнцыяльных артэфактаў. Тут усё можа апынуцца авантурай. Публіцыстычным выбухам. Альбо чарговым бестселерам.
-
Вольга Гапеева — асоба шматгранная. Піша інтэлектуальныя раманы і дзіцячыя кніжкі. Займаецца гендарнымі і моўнымі даследаваннямі. Перакладае з англійскай, нямецкай ды японскай. А з нядаўняга часу яшчэ і малюе. Але найперш Вольга вызначае сябе паэткай.
-
Паэтка Наста Кудасава — чулы праваднік болю і сведка цёмных часоў. У новым выданні падкасту Наста распавядае пра смерць таты як пачатак яе сталення, няшчаснае каханне і магію прыроды. Пра алкаголь, без якога немагчыма выносіць рэчаіснасць. І, вядома ж, пра паэзію як сэнс існавання.
-
Гэта не мы пішам тэксты. Гэта тэксты гадуюць — і ратуюць — сваіх райтараў. У часы глабальнага трындзяца маўчаць, здаецца, нельга. Казаць — амаль немагчыма. Паэт ідзе праз агонь і лямантуе на вогнішчах. Голас Сабіны Брыло — сярод самых важных у пранізлівай пустэчы нашага трагічнага спектакля.
-
Дзмітры Строцаў — чалавек-таямніца. Хіпозны актывіст і герой контркультурнага руху, шчыры вернік і віртуоз фармальнага пошуку, расейскамоўны амбасадар беларукасці і ўвасабленне інтэлектуальнай еўрапейскасці. Важкі аўтар, крэатыўны максімаліст і непрадказальны суразмоўца — у нашым новым падкасце.
-
У тэкстах Ганны Севярынец дакладнасць даследчыцы спалучаецца з энергетыкай літаратурнасці ды выкладчыцкай здольнасцю казаць пра няпростае выразна ды ўцямна. Як працуе гэты мікс, ці можна яму навучыцца? Ці варта разменьваць жыцце на словы і як быць калі не пішацца? Лавіце новы падкаст “Адкуль бяруцца кнігі”.
-
Тэксты заўжды большыя за словы. Бо ў іх непазбежна кладуцца аўтарскі досвед ды прыватная лінія лёсу. І толькі падаецца, што ты чытаеш кнігу. Насамрэч, яна чытае цябе. Літаратарка Таня Скарынкіна — голас правінцыі, якая ніколі раней не была так невыносна прыгожай.
-
“Адкуль бяруцца кнігі?” — пытанне няёмкае і асабістае. Бо кожны аўтар мае свае ключы да кайфу, свае прыёмы і забабоны. Што робіць асобу райтарам, а райтара — асобай? Яны раскажуць самі. Ты толькі слухай. Гэтым разам будзе Глобус.
-
У першым выданні падкасту “Адкуль бяруцца кнігі” Таццяна Заміроўская распавядае, як прыдумляе апавяданні ў фонавым рэжыме мозга, калі этычна браць чужую гісторыю і як мігрэнь ды Джон Ленан дапамаглі ёй напісаць раман.
