Кожнаму вершыку патрэбны свой Бураціна. Каб сядаць бяскрылымі птушкамі на ягоных плячах. Каб збіраць з драўляных далоняў крохкія метафары і раптоўныя сэнсы. Каб практыкаваць стыхійную пяшчоту. І разам расчароўвацца ў магчымасці вымяраць паэтычнае патэтычным. Сэнс роднай бураціннасці — у нязгодзе застацца дрэвам і няздольнасці выбіцца ў таты Карла. Вершыкі паўстаюць замест жыцця, бо на жыццё шкада драўніны. І, пэўна, хтосьці палічыць іх амаль сапраўднымі. Бо... (гл. пачатак).
не замірай
Tell me this is the future,
I won’t believe you.
Tell me I’m living,
I won’t believe you.
Louise Glück
скажы мне
што нябесны агарод
большы за зямны
што там хопіць месца
на ўсе памідоры і агуркі
на градку бульбы
што новы гатунак
лёгка прышчэпіцца
на старую яблыню
скажы мне
што калонкі там
не замярзаюць
і цэлую ванну
можна набраць
адным махам
скажы мне
што батоны на небе
заўсёды свежыя
здалёк пахнуць
свежаспечаныя
з нябесных пякарняў
скажы мне
а я не паверу
што там
можа быць лепш
растае свечка ў куце
разліваецца морам
раз два тры
васковая фігура
не замірай
цт
у яблыневым садзе
сціхае птушыны спеў
вас тут пасадзілі
каб выявіць
хто лепей вырас
хто буйней квітнее
хто каранямі глыбей урос у зямлю
за свой час нядоўгі
з чыіх яблыкаў
будзе сок саладзейшы
хто не спраўдзіць спадзеваў
адправім на лесапілку
на добрае бярвенне
для чужых дамоў
ці на растопку печак
праходжу між шэрагамі дрэў
кладу на голле
паперкі з пытаннямі
знянацку
вецер
здзьмувае іх
у суседнія сады
хутка там падрастуць
іншыя дрэвы
да іх будуць свае пытанні
пакуль
няхай цешацца
***
ці не твае рукі
габлююць з майго
драўлянага сэрца
бяскрылых галубоў?
аднапакаёўка
а ты прымеш госпада
у дом свой?
знянацку за сталом
пытаецца яна
аж папярхнуўся
толькі
калі ён будзе спаць на канапе
і плаціць траціну камуналкі
не, дом твой — сэрца
а сэрца маё
аднапакаёўка
але ты ж лёгка
пасунешся?
эпітафія навыперадкі
чым далей
тым меней мы
як бацькі
пазней
усё больш
самі не свае
і зусім хутка
увогуле не мы
можа таму
так пільна ўзіраемся
у абліччы
дзяцей
свіцязь
на грудзях
у халоднага возера
шэпчуцца месяц і
зоркі
дакрануцца да заўтра
яшчэ не позна
захавай дотык
ад напружання
нашых грудзей і спінаў
рук і ног
гудзіць паветра
хвалі чапляюцца рэхам
за бераг
заўтра не будзе
ніколі
не будзе
заўтра
дотыкам няма веры
не давай
дотыкам
веры
патоне ноч
у глыбіні
страчанага
незваротна
сумневамі
на дне
абрасце
была не была
сон ці не?
хочаш даведацца
якое заўтра
на дотык?
пахавай
спярша
учарашняга
сябе
мне сказалі што вершы
трэба пісаць з надрывам
так нібы сэрца вырваў з грудзей
і паклаў перад ёй да таго
як падняцца па лесвіцы
зайсці ў пакой і распрануцца
а яна
пасміхаецца і пачынае таптаць
топча і топча нішчыць і нішчыць
пэцкае ногі пырскае кроўю
і задаволеная
сыходзіць
з лужыны потым
з бураковага бляску
расправіць зліплыя крылы
жораў
ды адляціць
у пошуках новага сэрца
вось так
трэба пісаць вершы
вось так
сябе адчуваеш
пасля іх
Павел Капанскі — паэт. Hарадзіўся ў 1986 годзе ў Берасці, скончыў магістратуру філалагічнага факультэта БДУ. Фіналіст конкурсаў маладых літаратараў імя Ларысы Геніюш, Чэслава Мілаша, Максіма Танка, “Экслібрыс”. Удзельнік міжнародных паэтычных фестываляў. Друкаваўся ў зборніках, часопісах, газетах. Жыве ў Варшаве.