Згублена, здаецца, такая дробязь — аскепкі старога кубка. Але сямёра сяброў апынуліся ў свеце, што звузіўся да памераў казармы, у якую пераўтварылася некалішняя іхняя школа. І, увогуле, цалкам іх родны горад ды сама краіна. Кожнаму наканавана ў небяспечнай дарозе сустрэць свой непазбежны выбар: спалохацца ды схавацца за спіны сяброў, здрадзіць ці ахвяраваць. І толькі яны здольныя вярнуць ранейшае жыццё. Бо яны — вольнеры.

Бранзалеты ад вужалкі

Як ты ад свайго нараджэння, колькі помніш сябе, казала маці адно праўду, ніколі не хлусіла, дык маці, вядома, адчуе, як ты не дагаворваеш.

Мы вячэралі. І тата, і мама заўважылі мой настрой, у кватэры не было звычайнай мітуслівасці, якая здаралася кожную суботу па маім вяртанні са школы. Я памылася, пераапранулася, моўчкі ела макарону з тушонкай.

— Заўтра мне ўставаць а шостай. У нас заданне па выведцы. Мабыць, на ўвесь дзень, — я гаварыла, вывучаючы руды кавалачак мяса сярод макаронных пляскатых трубачак. — Магчыма, я затрымаюся да ночы. Ці пазней. Каб вы не хваляваліся. Мама, мне патрэбна паесці з сабой чаго.
 — Вядома ж, — мама спахапілася ўставаць з-за стала, ды зноў прысела. — Вы... з настаўнікам? Увесь клас?
 — Не. Самі. Нас сямёра. Мы... павінны дзейнічаць за горадам.
 — Далёка? — спытаўся тата.
 — Марш-кідок за трыццаць кэмэ ад кальцавой.
 — Ого... А назад?
 — Не бяды. Назад... Нас павінны забраць, ці прыедзем самі.
 — Як прыедзеце?
 — Нам павінны садзейнічаць... Шкада, мы так рэдка бываем за горадам... Вось, пабудзем. Я б хацела пабыць з вамі... — і я не змагла ўтрымацца, мяне панесла, словы ірваліся з горла, я не заўважала, што ў іх болей слёз, чым светлага ўспаміну, ці, як магло падасца, мары: — Ісці з цяжкімі заплечнікамі лясной сцяжынкай, піць ваду з ручая, зрываць і жаваць першыя лісцікі заячай капусты... Дайсці да месца, дзе ўсіх сустрэне шыкоўная паляна, разлапісты дуб, пад якім хутка стане разбіты лагер: рознакаляровыя палаткі, у цэнтры распаліцца касцёр. Вечарам ля яго пасядуць усе, закіпіць вада ў закопчаным кацялку, усе падрыхтуюць свае кубкі, тата стане разліваць кіпень. А збоку ўжо пачне музыка перабіраць гітарныя струны, і неўзабаве ў звечарэлы лес паляціць ціхая мелодыя, і падпяваць будуць усе, хто напаўголаса, саромеючыся, хто ў поўны голас: “Простыя словы, простыя рэчы, хлеб на стале, полымя ў печы...” І ніяк не будзе ўкласціся спаць, бо адна за другой будуць расказвацца цікавыя і вясёлыя гісторыі, ніхто не стане зважаць на камароў, зноў і зноў забулькоча кацялок над кастром, і тата паспяшыць напаўняць кубкі. Нас пабудзіць не будзільнік, а раніца — такім гучным, такім залівістым шматгалосым спевам птушак, быццам яны спецыяльна прыляцелі да нашага лагеру па чароўным загадзе Лесавіка... Пасля снедання — вось такой дакладна макароны з тушонкай, ды запраўленай дымам вогнішча, усе пабяруць свае інструменты і вясёлай гурбай скіруюцца на невысокі ўзгорак, дзе ўгадваюцца рэшткі фундамента, і пачнецца капанне, перабіранне зямлі рукамі, якое абавязкова праз нейкі час перарвецца радасным воклічам, і ўсе збягуцца на яго, а шчаслівы археолаг асцярожна сатрэ рэшткі зямлі з нейкага чорнага невялікага кольца, які, на справе, некалі даўно быў бранзалетам...

Я зірнула міжволі на сваю руку. І адчула зноў цеплыню срэбных вужыкаў.

Мае бацькі глядзелі на мяне... са спалохам. І яшчэ з нечым, чаго я не магла патлумачыць. У дарослых бываюць іншым разам вельмі дзіўныя вочы. У мамы ў куточках вачэй трымаліся блішчастыя слязінкі. Можа, яны ўспомнілі? Яны не маглі забыць такое, яно было ў тым іхнім жыцці, хай цяпер і схаванае за небыццём. Навошта я расказала пра ўсё? Не ведаю. Павінна была. Бо гэта было, і было асабліва дарагое для мяне і іх. Яны, мне расказвала мама, пазнаёміліся ў такім паходзе, і ў такім паходзе пачалося маё жыццё.

І тут у дзверы зазванілі. Як стрэлілі.

Мама спалохана падскочыла, разам з татам яны пайшлі ў вітальню. Мне чамусьці не было ніколечкі страшна — мой бранзалет прыемна грэў руку, толькі ўсяго. Шчоўкнуў замок дзвярэй, пачуўся гучны, афіцыйны голас класнай:

— Добры вечар! Вы ведаеце, я класны кіраўнік у вашай дачкі, нагадаю, мяне завуць Яніна Дзмітрыеўна Пагуда. У мяне планавы абход вучняў для выяўлення іх рэальнага стану ў сям’і і магчымасцей нядзельнага адпачынку.

Класную правялі на кухню. Я ўстала, вітаючы яе, потым выбачалася, выслізнула з кухні і прайшлася па ўсёй кватэры, нават зазірнула ў бацькоўскі спальны пакой — ценяў нідзе не было відаць. Дзіўна, першыя дні іх было паўсюль, што змянілася?

На кухні на пліце грэўся чайнік, класная напаўголаса расказвала — пра мяне, чаго сумнявацца. Не першы ж раз.

— Вельмі здольная, дысцыплінаваная, ніякіх заўваг за два апошнія тыдні. Заўважыла, мае аўтарытэт...

Гэта было нетактоўна, непаважліва да ўсіх, але мне было ў гэты час не да этыкі паводзін. Я прыхапіла са стала кавалак хлеба, вырвала мякіш, памяла ў руках, каб той стаў як пластылін, затым нахабна, не зважаючы на ўсіх, ступіла на крэсла, пацягнулася і заляпіла чорнае вочка на пажарным апавяшчальніку. Яныч падказаў: так можна заглушыць мікрафон падслухоўвання. Пакуль я ўсё рабіла, на мяне тарочыліся дзве пары вачэй — мамы і таты. А класная быццам не заўважала нічога, гаварыла-хваліла...

— Адкуль у вас бранзалет? — я села на крэсла і бесцырымонна перабіла яе.

Маўчалі мама і тата. Глядзелі то на мяне, то на класную.

— Ён з дзяцінства, — класная пацягнула вышэй рукаў, паказваючы сярэбраных вужыкаў маім бацькам, сама з пяшчотай гледзячы на бранзалет.

У гэтыя хвіліны адчула: я галоўная тут, у гэтым пакоі, сярод самых дарослых, аўтарытэтных для мяне людзей. Яны чуйна прыслухваліся да маіх слоў, яны не пярэчылі маім дзеянням, нават не пыталіся, не ўшчувалі.

— Раскажыце...
 — Цяпер раскажу, — кіўнула класная.

Тата раптам падхапіўся, выбачаўся, схапіўся за чайнік:

— Прабачце, разгубіўся дарэшты, зараз будзем піць чай...

І мама ўсхапілася:

— З цукеркамі!

Яна вярнулася, не паспеў тата сесці на месца, з невялікім пакецікам, дзе была намаляваная ялінка і раскіданыя розныя каляровыя плямы, шары і нейкія ўпрыгожванні. Навагодні пакунак. Я не здзівілася.

— Мне было восем гадоў, — пачала класная зусім не тым голасам, якім давала мне пяць хвілін таму характарыстыку. — Як у большасці з нас — лета ў бабулі. Я была сваёй сярод вясковай стракатай кампаніі, мы сябравалі. Аднойчы прыбеглі рана да мяне хлапчукі з бутэлькай. І гукаюць: пайшлі смажыць вужа! Я пабачыла ў закаркаванай скруткам паперы бутэльцы маленькага вужыка. Жывога, з маленькай чорнай галоўкай і зыркімі залатымі кропелькамі завушніц. Я ніколі раней так блізка не бачыла іх. Бутэлька была са шкла белага колеру, вужык ляжаў там скурчаны... А хлопчыкі дзяліліся планамі: раскладуць вогнішча, паставяць бутэльку і разам будзем дзівіцца, як смажыцца маленькі вужык... Можа, у той момант вужык паглядзеў на мяне, можа, тое мне здалося. Перада мной было жывое, трапяткое... Я прасіла хлопчыкаў аддаць мне бутэльку, я прыдумляла пра школьны жывы куток, прапаноўвала хлопчыкам цукеркі, якія засталіся, прасіла, угаворвала. І нарэшце заплакала. Яны сказалі, што я псіхованая, і пайшлі ў канец вёскі — там быў невялікі пясчаны кар’ер, наша месца забаў. Ні бабулі, ні дзядулі дома не было. Я пракралася да хлапчукоў, і як яны адышліся да кустоў вербалозу за сухім ламаччам, кінулася да бутэлькі... Схапіла, і пабегла з усёй моцы. Так, яны заўважылі, ірванулі наўздагон з галёканнем. Маё шчасце — побач было жытнёвае поле, і я хутка апынулася ў ім. Далёка забрыла, мяне гналі наперад гукі пагоні... Урэшце прысела, не магла ісці, не тое каб бегчы, знясіліла ўшчэнт. Доўга сядзела, доўга выходзіла з поля, блукала, плакала, адпачывала і прасіла вужыка пацярпець, бо мне чамусьці падавалася: загіне тут, заблукае, як і я, у гэтым жыце. Выйшла ў цалкам незнаёмым месцы. Ішла краем поля. Угледзела наперадзе канаву, кусты — пабрыла туды. Там і выпусціла вужыка. Ён, мабыць, ніяк не верыў, што яго выпускаюць на волю, бо мне давялося патрэсці бутэльку. Урэшце вужык слізгануў у густой траве і знік. Куды мне было падацца? Жыта з аднаго боку, з другога і трэцяга, толькі тут — луг. Я ведала невялікае жытнёвае поле ў суседа на агародзе і падумала: як трымацца краю поля, дык выйдзеш туды, дзе ў яго забегла. І пайшла... Мяне пабачылі, як сонца пачало хіліцца да захаду. Я хацела піць, вельмі моцна. Хлапчукі не прызналіся, як гналіся за мной, што я скрала ў іх вужыка ў бутэльцы. Адно паведамілі бабулі на яе ўсхваляваныя роспыты: я пайшла ў жыта...

Ніхто не перабіваў класную пытаннямі, яна задумліва, нязмушана разгарнула адну цукерку.

— Хай будзе сёння Новы год, — усміхнулася, раскрыла сваю сумачку і выцягнула вялікую шакаладку, паклала на стол перада мной: — Гэта табе і сябрам. Баявым лётчыкам выдавалі шакалад — ён стымулюе мазгавую дзейнасць, паляпшае рэакцыю і знімае пачуццё стомы і голаду.
 — Дзякуй, — бадай, механічна адказала я, не здзівіўшыся ніколечкі. — А далей?
 — Праз два тыдні прыехала мама. Бабуля ўтаіла пра тое, які пярэпалах я ўчыніла ў вёсцы. І мама бестурботна ўзяла мяне з сабой у ягады. Мы заблукалі з ёй у лесе ўжо па-сур’ёзнаму. Лес быў вялікі, проста бясконцы. Мама хавала ад мяне свой страх, ды я ўсё разумела. Бо мы ішлі і ішлі, без сцежак і па сцяжынках, а тое былі зусім не чалавекам пратаптаныя дарожкі, а звярамі. Мама прыхапіла была з дому ваду ў бутэльцы, некалькі аладак. Аладкі з’елі, ваду выпілі. Мы сядзелі бездапаможныя, поўныя адчаю і страху, на схіле нейкай яміны, я бачыла, як па маміных шчоках коцяцца слязінкі, мне было страшна, і каб усцешыць яе, я расказала пра тое, як заблукала ў жыце, а мяне ж знайшлі! І тады аднекуль з-за дрэў перад намі з’явілася дзяўчына. Гнуткая постаць, чорнавалосая, у адной лёгкай сукенцы з незвычайнай шэрай тканіны. У яе руках не было ані збанка, ані кошыка. Адно на руцэ — вось гэты бранзалет, — тут класная міжволі кранулася рукой запясця другой рукі: — Яна усміхнулася мне, супакоіла маці, сказала: “Дарога побач, варта дакладна выбраць шлях — і тады дарога знойдзецца”. Мне так запомніліся яе словы... І насамрэч, мы прайшлі за ёй нямнога — і пабачылі шырокую, добра ўтаптаную дарогу. Дзяўчына паказала нам напрамак. Тут жа развіталася і перад тым, як сысці, прысела перада мной, зняла з рукі свой бранзалет і надзела на маю. Было так дзіўна, як ён зменшыўся ў памерах, абхапіў цяплом маё дзіцячае запясце. І дзяўчына сказала яшчэ: “Помні: ты сустрэнеш ў сваім жыцці такі бранзалет, ты абавязаная дапамагчы ягонай гаспадыні”. Я кіўнула галавой на абяцанне. Мы пайшлі з мамай, і неўзабаве апынуліся на ўскрайку лесу, вёска была недалёка... Я насіла бранзалет усе гады, ён нібы рос са мной. І мама ніколі не сказала, каб я яго зняла хоць на нейкі час. Не, наадварот, як я вырасла ў дзеўчыну, дык раўніва сачыла, каб нешта наноў купленае пасавала да срэбра на маёй руцэ. З нядаўняга часу ён рабіўся гарачым, калі я заходзіла да вас у клас, Крысціна, і я зразумела, чаму — я прыкмеціла твой бранзалет. Ты не прасіла дапамогі ні ў чым, у цябе ўсё было няблага, пакуль... Пакуль я не заўважыла вас усіх разам — з тваімі сябрамі. Зразумела: вы — іншыя, нешта задумваеце... Я ўпэўнена, ты не здольная на дрэннае... у чалавечым разуменні гэтага слова. У школе адбылося тое надзвычайнае здарэнне, дык мой бранзалет надта нагрэўся, а зайшла сёння да вас, ён пёк руку. І я зрабіла тое, што паабяцала зрабіць трыццаць год таму. Дзякуй, што ты даверылася мне.

— Вам дзякуй... Не чыталі? — спытала я.
 — Не. А адкуль у цябе бранзалет?

Я пакусвала вусны.

— Крысціначка, ты патлумачыш? — умольна папрасіла мама.
 — Пра што? — я паглядзела на маму з усёй любоўю, на якую была здольная. — Мамулечка... Ат, слухайце. Вы ж адчулі, адчулі пасля маіх аповедаў пра намёты і раскопкі: нешта не так у нашым жыцці? Быццам ёсць недзе схаваная іншая рэальнасць? Ну, так жа? Яніна Дзмітрыеўна, так, бланк скралі мы. І мы падрабілі даведку, нібыта мы заўтра удзельнічаем у квэсце. Бо нам неабходна выбрацца за горад, трэба, каб не спынялі ў дарозе. Адкуль у мяне бранзалет? Падарунак вужалкі, дачкі Вужынага караля. Такой самай, якая і вам яго падарыла. Вам — у гэтым свеце, мне — там, у іншасвеце. Не ў гэтым справа. У нас — у мяне і сяброў — ёсць магчымасць вярнуць свет, у якім вы, мама і тата, летам бываеце ў археалагічных экспедыцыях. І спяваеце песню “Простыя словы, простыя рэчы”. Той свет — я павярнулася да класнай, — дзе, Яніна Дзмітрыеўна, Васіль Быкаў — не забаронены пісьменнік. А самы намі любімы і паважаны. І Караткевіч не забаронены, і “Каласы пад сярпом тваім” вывучаем у школе, а Алесь Загорскі ваш любімы герой. Ніц больш тлумачыць не буду. Галоўнае: мы можам штосьці зрабіць. І таму павінны. Рызыкоўна? Так. Толькі... Як ў нас не выйдзе — горай не зробіцца. Ну, хіба што нас усіх адправяць у які лагер для перавыхавання, ды Цім... Цімафей Мохар паабяцаў прыдумаць добрае апраўданне на такі выпадак. Ён класна прыдумляе, у нас падрыхтавана легенда для вяртання з няўдачай...

Я прамаўчала пра тое, якая небяспека можа чакаць нас у іншасвеце. Навошта? Дый па шчырасці, як ні палохаў нас усіх Цім, не верылася, што з намі там здарыцца непапраўнае.

У маміных вачах змяшаліся спалох, клопат і замілаванне. Тое ж замілаванне было на твары класнай. Яна ўвогуле раптам аказалася не класнай, а проста жанчынай. Нібы маёй роднай цёткай.

— Вам не зашкодзіць дапамога? — пасля ўсіхняга хвіліннага маўчання хрыпата спытаў тата, кашлянуў: — Ну, як гэты марш-кідок зрабіць на аўто?
 — Было б файна, — кіўнула я. — Нам на кальцавую ў бок Мядзеля. Надта рызыкуем у горадзе, хоць і маем паперу. Верагодна, некаму ўздумаецца пазваніць у школу...
 — Я разумею, каб ніхто і ні пра што не ведаў і не пытаўся. Паспрабуем, пашукаем, — тата азірнуўся на падваконне, там ляжаў ягоны мабільны тэлефон. Ціскануў на кнопкі, павітаўся: — Слухай, я табе скажу, — сур’ёзна сказаў тата ў слухаўку і нечакана праспяваў, імкнучыся не фальшывіць, напаўголаса:

Простыя словы, простыя рэчы:
Хлеб на стале, полымя ў печы...

Тут тата змоўк, маўчаў і ягоны субяседнік. Тата гукнуў:

— Стась? Ачухаўся? Ну, я таксама... Не пытайся, хто напеў. Патрэбна рана заўтра машына. Забраць групу школьнікаў і адвезці на кальцавую. Пры магчымасці — то ў бок Мядзеля, кіламетраў трыццаць. Калі ласка, абзвані, у мяне з ліміту хіба ў цябе можна спытаць...

Ліміт — гэта колькасць сяброў у паўналетніх, каму яны могуць званіць, я ведала. І згадала, як было раней у сацсетках: напісаў просьбу, яе рэпосцяць — і пра тваю патрэбу даведваецца за мінімум часу сотні, тысячы людзей. І нехта знойдзецца, хто ў рэале дапаможа.

— Пазвоніць дваім сябрам, пачакаем. А я яшчэ чаю пастаўлю, згодныя?
 — Мне ўжо час, — вінавата ўсміхнулася Яніна Дзмітрыеўна. — Я сёння парушыла тузін правілаў пісаных і няпісаных, — дадала, і тут гарэзлівы бляск у вачах асвятліў яе твар: — Але ж дарога з’яўляецца тады, калі абіраецца шлях, так жа, Крысцінка?
 — Так...
 — Удачы вам! На жаль, я не магу даць вам больш — паколькі я адзінокая, то мне цукеркі ад прафсаюза не паложаны. Веру, у вас атрымаецца ўсё. Бо вы сапраўдная каманда. Я вам веру.

Я падзякавала, мама дзякавала, і тата дзякаваў класнай, яна аж засаромелася: яна ж нічога такога не зрабіла!

Тату доўга не званілі, я ў спакоі — люблю такія моманты — ляжала на канапе, не думаючы, не чуючы, не бачачы. Мінула гадзіна, тата пастукаў.

— Дзе і ў колькі вас заўтра забраць? — ён прыціскаў тэлефон да вуха.
 — А сёмай раніцы. Ля варот Кальварыйскіх могілак. Там, дзе Кальварыйскі сквер паблізу.
 — Чуў? А сёмай, уваход на Кальварыю. Ага, пачакаю... — Тата адключыўся, кіўнуў мне: — Зараз па ланцужку пакрысе дабяжым... “Дабеглі” хутка — тэлефон запілікаў праз хвіліны паўтары. Тата адказаў, паслухаў і пераказаў мне пачутае:
 — Прыпыніцца аўто хуткай дапамогі. Каб хто з вас стаяў блізка ад дарогі. Фельчар гукне з пытаннем: “Простыя словы?”. Ваш адказ: “Простыя рэчы”. Наколькі далёка вас падкінуць, не ведаю. І прабач, пароль не я прыдумаў, — тата цёпла ўсміхнуўся, падышоў, нахіліўся і пацалаваў мяне ў макаўку. — Удачы, мая ластаўка...
 — Дзякуй, тата...

Мы выбралі Кальварыю не проста так: там часам праводзілі квэсты па ваеннай падрыхтоўцы. То менш выклічам падазронасці. І яшчэ Кальварыя недалёка ад ўсіх нас. Мы ўсе дабіраемся пешкі — у метро свяціцца без дакументаў і дазволу нельга. А да сямі цёмна, і атрады народных дружыннікаў спяць — яны выходзяць на паляванне ва ўсе дні а дзявятай раніцы і шныраць па горадзе да гадзіны ночы. Галоўнае: не патрапіцца патрульнай міліцыі... ну, ці якому адчайнаму патрыёту, якому знянацку пабачацца ў незнаёмым падлетку ў ранішні час дыверсант ці тэрарыст.

Раніцай мяне пабудзіў тата. Мама была на кухні. Пахла смачна — блінцы са смятанай былі на стале. Яешня і кава з цукеркамі.

— Вой, я лепш з сабой...
 — З сабой я табе асобна сабрала, — мама прытрымала мае рукі на плячах, каб я не ўцякла з-за стала.
Тата прынёс мой заплечнік. Цяпер я пабачыла на канапцы стос усяго.
 — Хлеб, блінцы, тушонка, гурочкаў трошкі, тэрмас з чаем, асобна во чай у пакетах, мо спатрэбіцца, цукеркі вам, шакаладка твая, ручнічок, шкарпэткі цёплыя і тонкія...
 — Мама, божачкі... — я папраўдзе ахнула. — Куды мне столькі ўсяго? Мы к вечару дома будзем! І кожны з нас бярэ...
 — А ты бяры на дваіх, не пашкадуеш. На прыродзе есці смачна, агеньчык недзе распаліце, — казаў тата, прытрымліваючы заплечнік, а я пхала ў яго запакаванае ў пакеты, закручанае ў газетную паперу — спрачацца не хацелася.

Мяне не праводзілі — менш шуму, лепш для справы. Хоць суседзі ў нас прыстойныя нібыта людзі, ды сёння не ведаеш, ці збірае ён факты, ці запамінае слоўцы, каб выканаць неабходны ліміт званкоў на тэлефон патрыёта і атрымаць лішні талон на што-небудзь. Тата адкрыў дзверы, каб яны не рыпнулі, я ўсміхнулася ўсім. Мама раптам памкнулася наперад, абняла, прыціснула да грудзей. Добра, не заплакала.

Горад быў пусты. Я прайшла хвілін пятнаццаць, спераду здалёк заўважыла святло фар аўтамабіля. Імгненне думала: збочыць у які пад’езд між дамамі, ці праставаць далей? Збочыла. Паставіла сябе на месца вадзіцеля: зіма, палова на сёмую раніцы, па горадзе ідзе дзяўчына ў ваенным адзенні з чорным заплечнікам за спінай. Безумоўна, экстрэміст-тэрарыст... Балазе, збочваць было куды. Далей я подбегам спяшалася дварамі. Угрэлася, лёгкі мароз не адчуваўся ніяк. Думала, буду адной з першых на месцы сустрэчы, а мяне ўжо чакалі ўсе сярод дрэў скверу.

— Тады паспяшаем, — прапанаваў-загадаў Цім. — Папера ў нас ёсць, ды пачнуць спыняць і правяраць — згубім час.
 — Пачакаем, — аддыхалася я. — А сёмай будзе аўтамабіль. Падкінуць за кальцавую.
 — Крута! Крыс, ты малайчына!

Роўна а сёмай мы пабачылі, як па Кальварыйскай ехала “хуткая” з уключанымі мігалкамі. Я выйшла з засені дрэў да дарогі. “Хуткая” спынілася. Са скрыгатам адчыніліся дзверцы (машына была старая), малады мужчына са здзіўленнем на твары спытаў нясмела, разгублена:

— Простыя словы?
 — Простыя рэчы, хлеб на стале, полымя ў печы! — не ўтрымалася, радасна выгукнула я, мне аж закружыцца захацелася, а ён ужо скочыў на вуліцу і адчыняў дзверцы з-заду.
 — Загружаемся!

Умомант з глыбіні скверу высыпалі ўсе астатнія, і мы забраліся ўнутр, паселі па камандзе фельчара на падлогу. Гучна ляпнулі дзверцы, машына тарганулася — мы паехалі.

Глядзелі радасныя адзін на другога ў святле невялікага жоўтага плафону — у нас усё атрымліваецца!

Фельчар азірнуўся, папярэдзіў добразычліва:

— Прабачце, трохі патрасе-пакідае... — і дадаў, не хаваючы здзіўлення і павагі да нас: — Якія ж вы малады... Не чакалі. Хай у вас усё атрымаецца!

Валеры Гапееў — беларускі пісьменнік, журналіст. Аўтар дзясятка кніг для падлеткаў, трох раманаў. Лаўрэат колькіх літаратурных прэмій, з якіх апошнія: прэмія Цёткі за кнігу “Мая мілая ведзьма” (2018 г.) і ІІІ месца літаратурнай прэміі імя Ежы Гедройца за кнігу “Жэнька, каралева мышак” (2022 г.).