Жыць у разрывах сэнсаў. Захлынацца пустэчай. Мроіць немагчымае і любіць непазбежнае. Адчуваць сябе персонай з чужога караоке. І прамаўляць насуперак. Эмігранцкая паэтыка — палынны напой і іспыт на трываласць. Юля Цімафеева ведае, што з гэтым рабіць.
***
— Я баюся, што дарога,
якой я іду, нікуды
мяне не вядзе,
што гэта тулянне
будзе бясконцым,
што ў мяне ніколі
не будзе дому
з цяністым садам,
пухнатым сабачкам
і вялізнаю бібліятэкай.
— Ведаеш, баяцца не варта.
Усе пуцявіны вядуць туды,
дзе стаіць ён, твой дом.
Ты яго не прапусціш,
не схібіш, гараць
яго шырокія вокны, вітаючы
ў цемры райскага саду.
Праходзь жа смялей,
смерць абдыме цябе,
як родную, і выпіць налье
з дарогі.
чужая
заўсёды быць чужой
на кожнай галінцы
куды ты нанач
мосцішся
на кожнай мове
якую п’еш
для паразумення
не быць сваёй нідзе
ні ва ўласным целе
ні на зямлі бабуль
ні ў небе вераснёвым
прапахлым востра
попелам і пылам
ты блудная дачка
калі аднойчы
за браму выскачыла
і пайшла
схаваўшы страх
як хлеб
за пазуху
яго і будзеш
шчыпаць па крошцы
ім і будзеш
дзяліцца з такімі ж
як сама
наперад крочыць
аглядвацца назад
ніколі не забываць
адкуль ты
і што ты бачыла
па той бок небакраю
ніхто табе авечку не заб’е
ні курыцу
ніхто цябе ў найлепшыя
ўборы не адзене
ідзі
адкуль прыйшла
нават калі
адсюль
ідзі
ідзі адсюль
2022
Галубятня ў Масюкоўшчыне
Памятаеш, тую галубятню ў нас на раёне?
Не ведаю вуліцу, там яшчэ школа ці дзіцячы садок
за агароджай. Звычайная галубятня, складзеная
з металічных лістоў, фарбаваных зялёным.
Птушкі на даху буркаталі, як дома,
пер’е раскідаўшы між белых паследкаў.
Памятаеш, мы стаялі і моўчкі глядзелі?
Быў вечар. Думаю, ранні вечар нядзелі.
У апусцелым двары
вецер шорхаў у лісці і пахла
смажаным салам з суседняга дома.
А потым мы далей пайшлі,
за рукі ўзяўшыся.
Памятаеш?
Я ўжо таксама не памятаю.
І ці праўда была галубятня
ў Масюкоўшчыне
ці, можа, у Зялёным Лузе,
і ці праўда была нядзеля,
і ці праўда быў вечар,
і ці праўда там нехта жыў,
як некалі мы.
Калыханка
калі доўга ляжу без сну
прымушаю сябе адчуваць
як абдымаю кошку
вільготная ад лізання
поўсць сагравае руку
і казыча далонь
жывёльнае сэрца
кошка ўздыхае
і наўкола нас уздымаюцца
цесныя сцены хрушчоўкі
на сцяне вырастае плакат
са шведскімі птушкамі
(твая любімая — вушастая сава)
захінаецца нанач у снег
вуліца Кісялёва
але адзін неабачлівы рух —
уздрыгне чыесці плячо
тузанецца рука
— і кошка ў крыўдзе
вышмыгвае з абдоймаў
як сава і хрушчоўка
як снег і як сон
у свой падвойны
нябыт
між схуднелых за зіму рабіній
сцерагуць маю бессань
чужога горада
фальшывыя сузор’і
студзень 2023
Эмігранцкая
Ты здрадніца,
— кажа мне горад, —
нічога табе не аддам:
ні прыпухлых вачэй фіялак,
ні апошніх пацалункаў
састарэлай кошкі, ні тваіх
ненапісаных тут кніг.
Усё застанецца са мной
у гэтай маленькай кватэры
ў гэтым зялёным раёне,
дзе п’яныя песні суседзяў
б’юцца аб сцены і
дзвынкаюць асколкамі
па дварах —
іх я таксама табе не аддам.
Шосты Куленепрабівальны завулак,
Сёмы Куленепрабівальны завулак,
Восьмы Куленепрабівальны завулак,
вы частавалі яе малінавай меланхоліяй
і цягучай тугой, а яна ўсё роўна
сышла. Яна нас пакінула
ў спакоі. І вішні не перадумалі цвісці,
і грушы не здзічэлі. І шырокія
рэчышчы праспектаў не перасохлі.
Ты магла б па калена ісці
ў іх кіпучым шуме, але цяпер
нават назвы вуліц вылятаюць
у цябе з галавы і забываюць
дарогу назад.
Stoyanka, Remont Obuvi,
Bureniye Skvazhin,
на Першы, Другі і Трэці
Радыеактыўныя завулкі
разлічыцца!
Ты сышла,
ты забрала з сабой
толькі белае радыё памяці.
І няхай у навушніках
няўцешна выюць старыя хіты,
гэта музыка больш не твая.
чэрвень 2023
Юля Цімафеева — паэтка і перакладчыца. З канца 2020 года жыве за межамі Беларусі. Аўтарка чатырох беларускамоўных зборнікаў паэзіі, апошні з іх — “Воўчыя ягады” (2022), а таксама англамоўнага дзённіка паўсядзённага жыцця ў пратэсным Мінску. Творы перакладаліся на многія мовы, друкаваліся ў часопісах і анталогіях, асобнымі кнігамі выходзілі ў Польшчы, Германіі, Швецыі, Нідэрландах і ЗША.