-
Беларускі перформанс ужо адбыўся, адбываецца постперформанс. Вецер рэакцыі здзьмувае слова, што зрываецца з вуснаў, і зносіць у паліцэйскую бездань. Любімыя кружэлкі шыпяць, кнігі з хатняй бібліятэкі збіраюць данаты на Патрэоне, зламаныя мыліцы пыляцца ў цёмным волкім склепе. Тваё цела — твая галоўная турма. Выйсця няма і, хутчэй за ўсё, болей не будзе. Але застаюцца яшчэ апісанні да перформанса, якія можна гартаць, як фотаздымкі асабістага распаду.
-
Тэксты незавершанай эпохі нараджаюць незавершаную крытыку. Каб адбыцца ў палемічным шматгалоссі — калі на двух аўтараў пяць канцэптаў і тры пазіцыі. Крытык спрабуе неяк выруліць на ўцямныя высновы, аднак усё адно сыходзіць у чарговы палёт над гняздом чорнай зязюлі. І тут ёсць свая дзіўнаватая прыгажосць: думка часоў аварыйнай міграцыі заклікае да саўдзелу ў паляванні на сэнсы. Яно робіць чытача непераможным шукальнікам невідавочнага. І ўдзячным сааўтарам тэксту,…
-
Памяць — дзіўная рэч, якая заўсёды кажа не тое, што хочаш. Бо ўзгадваецца не пажаданае, а важкае. Не зручнае, а істотнае. Мы ёсць, бо за намі — свае і чужыя, жывыя ды мёртвыя. І свая зямля, з якой трэ неяк дамаўляцца. Новая проза пра вечныя справы. Іншы беларускі стайл.
